Hanen - 11 april 2024
'Veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven'.
De dochter stuurt me een mailtje door van de Vlaamse Overheid, in verband met een langverwachte renovatiepremie, en spontaan schiet dat zinnetje door m'n hoofd. Tegeltjeswijsheden zijn meestal best grappig en slim, maar van deze word ik vandaag een beetje zuur. Want die mail brengt niet zo'n goed nieuws en is helaas herkenbaar, want waar hadden we dit nog gezien…
Toen ik vijftien jaar geleden het ouderlijke huis liet verbouwen tot twee wooneenheden- het gelijkvloers voor m'n ouders en dan boven een gezellige duplex voor mij- werd me ook zo'n worteltje voor de neus gehouden: ik stond weliswaar voor grote financiële uitdagingen, maar mét een flinke renovatiepremie in 't verschiet, een alom geprezen ruggensteuntje van hogerhand. Na enig eigen speurwerk kwam ik inderdaad tot dezelfde conclusie én het werd me ook nog bevestigd door mensen die het beter konden weten: de architect, een behulpzame ambtenaar bij de gemeente, een juriste bij Testaankoop (ja, ik ben geabonneerd, dus als 't pas geeft bel ik die mensen wel eens). Méér nog, ik kreeg ook nog goede raad: maak er meteen twee appartementen van, als investering op termijn nog nét iets rendabeler dan een kangoeroewoning.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar uiteindelijk kreeg ik dus niks. Want door die opdeling naar twee appartementen, met ook elk een eigen huisnummer, werd ik eigenaar van twee woningen. En dat stond blijkbaar heel expliciet vermeld in de voorwaarden: dan vervalt het recht op de premie. Alsof ik plots grootgrondbezitter was geworden. Bovendien was ik toch gestart vanuit één woning, dus waar ging men dan van uit: van het vertrekpunt of van het uiteindelijke resultaat? En tenslotte veranderde er ook niets aan het opzet van dit project: twee generaties onderbrengen onder hetzelfde dak- met alle positieve gevolgen qua huisvesting en mogelijks betere zorgverlening naar de al wat oudere benedenburen toe- én een huis uit de jaren '60 meteen ook een stuk energievriendelijker maken. Dat waren toch behoorlijk wat vliegen in één klap? Daar moet zo'n goed bedoelende overheid toch een beetje blij van worden? Maar nee, zelfs de juriste bij Testaankoop werd er moedeloos van.
"'t Is ook altijd hetzelfde liedje met hun premies," zuchtte ze.
Geloof me, ik heb me daar een tijdje serieus in opgejaagd. En ik heb het ook niet zomaar geruisloos laten passeren, de dame op de dienst Stedenbouw in Leuven herinnert zich vast nog mijn bezoek. Maar uiteraard, zonder resultaat.
'Lex dura, sed Lex' was al een tegelwijsheid bij de Romeinen en dat is nog steeds niet anders.
En nu krijgt de dochter een gelijkaardig bericht. Ze renoveert ramen en deuren voor een bedrag waar, op jaarbasis dan, gezinnen met lagere inkomens waarschijnlijk wel eens van dromen, maar de ondersteunende verbouwpremie wordt niet uitgekeerd. Reden: er werd geen gevolg gegeven aan de extra richtlijnen naar ventilatie toe. Terwijl die inderdaad aangewezen zijn bij nieuwbouw, maar ten zeerste worden afgeraden bij renovatie van oudere woningen. Want in die kromme gevels zitten al kieren genoeg, je wil er niet nog wat extra tochtgaten in maken.
Dus: of je kiest voor een nieuwbouwwoning met extra ventilatie en je krijgt hoe dan ook geen premie, want dat geldt niet voor nieuwbouw. Of je renoveert op de meest aangewezen manier, op aanraden van de vakmensen dan nog, en je krijgt even goed geen premie. Tenzij je dus een huis met gaten wil, langs waar je even later je duurbetaalde energie dan weer moeiteloos naar buiten blaast.
Ik had het nooit zo begrepen op random toogpraat over 'die van Brussel', maar nu stel ik me toch vragen. Want in de loop der jaren mag de aanpak dan wel veranderd zijn, van een hoge stapel papieren formulieren naar een 'gebruiksvriendelijke' site waar je al je zogenaamde voordelen in zeshonderd eenvoudige klikjes kan aanvragen, maar het resultaat blijft krek hetzelfde: kleine lettertjes, ingewikkelde zinnetjes en tot slot de vermanende vingertjes. Eigen schuld, dikke bult, je had maar aandachtiger moeten lezen, het stààt daar toch!
Ik vraag me af wie al die regeltjes verzint? Of daar af en toe ook logisch denken aan te pas komt? Of zitten daar ergens op een beige dienst in Brussel een paar uitgebluste stofjassen wat verveeld in de neus te pulken, op zoek naar nog wat meer horden op de weg?
En nu we het dan toch over huisvesting hebben, ook nog echt zien passeren deze week: een dame die, zichtbaar overtuigd van eigen gelijk, luidkeels verkondigde dat ze recht heeft op absolute stilte. Ze had bewust gekozen voor een rustig bestaan 'op den buiten', dus de haan van de buren mag NIET kraaien. Je vraagt je toch af waar mevrouw dan denkt dat hennen en hanen meestal gehuisvest zijn? Op een geheel volgens de geldende regels geïsoleerd flatje in de stad misschien?
In dat geval dan hopelijk wel met een flinke verbouwpremie onder de vleugels.
Reageer via